مدت ها شاگردش بودم. از نسل امام حسن مجتبی(علیه السلام) بود  وبه  حسنی شُهره بود.عبدالعظیم حسنی بسیار عابد و با تقوا بود. او شاگرد چند امام به ویژه امام هادی و پدر ایشان بود.

او تحت تعقیب حکومت بوده و مدتی پنهانی سفر می کرد. سید عبدالعظیم به «ری» وارد، و در خانه ی یکی از شیعیان ساکن شده بود.صاحب خانه اش می گفت:« وی پیوسته عبادت می کرد. روزها روزه، و شب ها به عبادات شبانگاهی اش مشغول بود. قبری نزدیک خانه ما بودذ که عبدالعظیم بسیار به زیارت آن قبر می رفت و می گفت که این، قبر یکی از فرزندان امام کاظم(علیه السلام)  است.» عبدالعظیم با امام هشتم نیز رفت و آمد می کرد.

امام هشتم نیز به خوبی از جایگاه او در میان شیعه آگاه بود و برخی از پیغام ها را از طریق او می رساند. یک بار که او نزد امام رضا( علیه السلام) رفته بودف امام به اوو گفته بود:

« ای عبدالعظیم ! سلام مرا به دوستانم برسان و به آنان بگو که شیطان را در خود راه ندهند، و ایشان را به راست گویی  امانت داری سفارش کن. به آنان سفرش کن که خاموشی گزینند و بحث و جدل های بیهوده را رها کنندف به یکدیگر روی آورند و به نزاع با یکدیگر نپردازند؛ زیرا من به جان خودم سوگند یاد کرده ام که هر کس دوستی از دوستان مرا خشمگین کند، از خدا بخواهم که در دنیا، سخت ترین عذاب را به او بچشاند و در آخرت، از زیانکاران باشد.

به آنان بگو که خداوند، نیکوکارتان را آمرزیده و از بدکارتان گذشته است، مگر کسی که به او شرک ورزد و یا دوستی از دوستان مرا آزار دهد و  یا قصد بدی به  او داشته باشد زیرا در این صورت، خداوند او را نمی بخشد تا زمانی که از این کارها یا از این بد اندیشی دست بردارد و اگر دست برنداشت، روح ایمان از دلش می رود واز ولایت، و دوستی من خارج می شود و نصیبی از ولایت ما ندارد. پناه می برم به خدا از این امر».

                                                          (رجال نجاشی،ص 247،ش653؛الاختصاص،ص247)